من بیست سال به دانش‌آموزان ابتدایی و راهنمایی آموزش دادم و مشکل رایج این گروه سنی مشکل در سازماندهی کار آنهاست. من مهارت های یادداشت برداری را آموزش می دادم و بلافاصله آنها را به دفتر سیمی قرمز اضافه می کردیم – و هنوز هم بسیاری از بچه ها در پایان بخش یادداشت نخواهند داشت – یا یادداشت هایی که نوشته شده بود، حتی با مدلینگ، یک آشفتگی بود.
این مشکل برای دانش‌آموزان دوره راهنمایی که برای آماده شدن برای امتحانات میان ترم، امتحانات نهایی و امتحانات پایان دوره به یادداشت‌های خود نیاز داشتند، بدتر بود.
زمانی که دخترم برای یادگیری علوم مدنی تلاش کرد، یک دفترچه یادداشت تعاملی برای او و دوستش ایجاد کردم. بعد از “تدریس با خانم مزنی” و ایجاد یک دفترچه یادداشت تعاملی، هر دوی آنها با رنگ های درخشان گذشتند.
من وقتی آنها را با دانش آموزان کلاس پنجم خود آزمایش کردم، نتایج مشابهی داشتم.
چند نکته در مورد دفترچه یادداشت تعاملی وجود داشت که فکر می کنم موفقیت دانش آموزان را افزایش داد. (اینها همه باورهای حکایتی هستند که من از استفاده از آنها در کلاس درس به دست آورده ام.)
نوت‌بوک‌های تعاملی ساختاری را ارائه می‌کردند که دانش‌آموزان باید چه چیزهایی را بیاموزند و چه چیزی جالب است، اما لزوماً یک ایده کلیدی نیست. بسیاری از دانش‌آموزان در خواندن کتاب درسی مشکل دارند و با رسیدن به دبیرستان، کتاب‌های درسی متراکم‌تر می‌شوند. داشتن آن داربست به دانش آموزان حمایت و اطمینان می داد که اطلاعات صحیح را پیدا می کنند.
داشتن چند دقیقه برای برش، چسباندن یا حتی رنگ کردن به بچه ها کمک کرد تا حرکت بیشتری در روز داشته باشند. ما هر روز برش و چسب نمی زدیم، زیرا کارآمدترین استفاده از زمان کلاس نبود. با این حال، برخی از بچه ها نیاز به این حرکت کمی دارند – حتی اگر فقط رنگ آمیزی یا برجسته کردن باشد.
نداشتن کاغذهای شل روی میز، روی زمین، گیر کردن در کوله پشتی به دانش آموزان کمک کرد تا آنچه را که نیاز دارند پیگیری کنند. اگر چیزی بود که برای بازبینی به آن نیاز داشتند، آن را در کتاب چسباندیم. (حتی ارزیابی های تکوینی – که به والدین کمک می کند تا ببینند دانش آموزان چگونه کار می کنند.)
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.